Chojecki Karol Lubicz (ur. ok. 1740), sybirak, pamiętnikarz, pochodził zapewne ze szlachty krakowskiej, a urodził się około r. 1740, bo w r. 1768 jako towarzysz bronił z innymi konfederatami oblężonego przez Rosjan Krakowa, w czym zresztą brali udział także konfederaci sandomierscy i sanoccy. Po poddaniu się miasta zapędzony z 400 innymi do Kijowa, odbył następnie bolesną wędrówkę, po części pieszo, przez Baturyn (1769), Oreł, Tułę, Murom, Niżnij Nowgorod, Kazań, Kungur, Solikamsk, Wierchoturję (1770), Tiumeń do Tobolska i Tary; tam zaciągnięty przemocą do pułku dragonów, służył jakiś czas w Omsku, doznając nieludzkiego traktowania od gubernatora Cziczerina. W r. 1771 brał udział w pościgu dywersyjnym za uchodzącymi do Chin Kałmykami, przy czym zwiedził okolice Taszkientu i Buchary; uczestniczył też w uśmierzeniu buntu Pugaczewa. W r. 1776, korzystając z obecności w Rosji A. Czartoryskiego i Ks. Branickiego, robił starania o powrót do kraju zatrzymanych bezprawnie w rosyjskim wojsku jeńców, ale daremnie. Dopiero kiedy go przeniesiono z bachmuckim pułkiem huzarów w okolice Azowa, znalazł sposób ucieczki na Ukrainę oraz przez Dniepr do Polski. Przytułek i zarobek dał mu Jan Potocki, znany podróżnik. Jemu też zadedykował Ch. ogłoszony w r. 1789 pamiętnik pt. Pamięć dzieł polskich, podróż i niepomyślny sukces Polaków, co w nast. roku przedrukowano pt. Polak konfederat przez Moskwę na Syberię zaprowadzony. Wyziera z tych kart człowiek szlachetny, sprawiedliwy, ludzki, obdarzony dużym talentem spostrzegawczym i łatwością pióra. Innych wiadomości o nim nie mamy.

Władysław Konopczyński